Voor de kinderen in Guilin, China

Het aantal kinderen dat in China geboren wordt met een aangeboren afwijking is enorm groot. Een op de acht kinderen dat nu geboren wordt heeft een dergelijke aangeboren special need. Dit varieert van kinderen met een schisis, tot kinderen met ledemaatafwijkingen, tot kinderen met hartafwijkingen, zoals Twan heeft, tot vele andere, complexere, special needs.

Tienduizenden van deze special needs kinderen worden te vondeling gelegd door de biologische ouders, vaak omdat ze de medische kosten niet kunnen betalen en in de hoop dat het leven van hun kind gered kan worden. Deze kinderen komen terecht in een van de vele kindertehuizen in China, de zogenaamde Social Welfare Institutes. Alhoewel de verzorgsters hun uiterste best doen, kunnen ze simpelweg niet die zorg en aandacht bieden die elk kind nodig heeft om zich veilig en geliefd te voelen. Vaak ook ontbreekt het de tehuizen aan financiele middelen om bijvoorbeeld de benodigde operaties te kunnen bieden. Alhoewel veel kinderen geadopteerd worden, en gelukkig ook steeds meer in China zelf, blijven ook heel veel kinderen achter in de tehuizen omdat ze te gehandicapt of inmiddels te oud voor adoptie geworden zijn, of omdat er geen financiele middelen zijn om een kind in een pleeggezin te plaatsen.

Twan heeft het geluk gehad dat hij door financiele steun van de Amerikaanse organisatie Grace and Hope (http://www.grace-hope.org/) in een pleeggezin geplaatst werd. Hij heeft hierdoor bijna twee jaar lang een redelijk normaal gezinsleven gekend en hij is gestimuleerd in zijn ontwikkeling. Zijn pleegouders hebben voor hem gezorgd toen hij last van zijn hart kreeg en hebben hem, door steun van Grace & Hope, de nodige medische zorg kunnen geven. Het is niet nodig om verder uit te leggen hoe belangrijk dit voor hem is geweest.

Tijdens onze reis naar Twan hebben wij twee medewerkers van de organisatie mogen ontmoeten en hebben wij tientallen foto's en diverse rapporten over zijn ontwikkeling mogen ontvangen. Deze zijn voor hem en voor ons van onschatbare waarde.

Op dit moment staan er tien kinderen uit Guilin, dezelfde plaats waar Twan 2,5 jaar gewoond heeft, op de site van Grace & Hope waarvoor ze, met financiele hulp van ons, een pleeggezin zouden kunnen zoeken. Deze familie wordt dan getraind en ondersteund tijdens het pleegouderschap.

Ik zou iedereen dan ook willen vragen om na te denken over een donatie aan deze organisatie. Geen donatie is te klein en ik kan, door Twan, garanderen dat het geld daar terecht komt waar het nodig is: bij de wachtende kinderen in China. Twan heeft dit geluk gehad en ik hoop dat deze kinderen dat geluk ook mogen leren kennen.

Sneeuw!

Wat een geluk voor Twan: zijn eerste winter in Nederland en er ligt sneeuw! De eerste dag noemde hij het nog schuim (naar badschuim), maar inmiddels weet hij beter. We hebben genoten met zijn allen. De kerstvakantie had niet beter kunnen beginnen!

Tekenen

Sinds kort "zorgt" Fee Fee voor Tommy, onze kat. Ze geeft hem brokjes of blikvoer (liefst heel veel en hij is al niet de slankste!) of doet de kamerdeur of de tuindeur voor hem open. En aangezien Fee Fee dol is op tekenen, is dit vastgelegd op bovenstaande tekening. Links Sander, dan Twan, dan ik en rechts Fee Fee die door de knieen gaat (let op de details in de tekening!) om Tommy zijn bakje neer te zetten. Lief he!

Kleine meisjes worden groot!

Onze Fee Fee is nu officieel echt groot geworden. Ze is aan het wisselen! In twee dagen tijd raakte ze twee ondertanden kwijt. Vol trots kwam ze thuis na school met haar eerste echte gewisselde tand! Tand twee was een klein drama (want deed zeer), maar die kwam gelukkig de volgende dag er al uit.

Sindsdien roept Twan ook om de haverklap dat hij een wiebeltand heeft!

Grapjas! Nog even een paar jaar wachten, Twan!

Sinterklaasje kom maar binnen....

Twan valt met zijn neus in de boter qua feestdagen: eerst Sint Maarten en daarna de intocht van Sinterklaas. Was hij in het begin nog erg verontwaardigd dat we Sinterklaas zeiden (we kregen steevast een zeer vastberaden "Nee, is Sint Maarten" te horen van hem. Tja, dat had hij natuurlijk pas geleerd), na zeer korte tijd kreeg hij door hoe leuk Sinterklaas is.

Bij het eerste keer schoenzetten, bracht hij na het zingen braaf zijn kaplaars terug naar de gang (hoezo, goed geleerd om alles netjes op te ruimen..?! :), maar na een dag had hij al helemaal door hoe het werkte. Met natuurlijk 5 december als hoogtepunt met alle cadeautjes.

Gezien de regen had Sinterklaas de zak met cadeautjes op zolder afgeleverd. Slim bedacht van hem met al die regen! Maar dit vond Fee Fee best weer eng: "mam, hoe komt zwarte piet dan precies binnen?". Hmm, hopelijk is het volgend jaar droog en kunnen de cadeautjes weer voor de deur afgeleverd worden. In ieder geval was het een heel gezellige avond met heel veel cadeautjes voor iedereen!

Ik ben alleen benieuwd of Twan echt begrijpt dat hij nu weer naar Spanje is, want de dag erna pakte hij 's middags zijn kaplaarsjes om in de tuin naar het dak te gaan kijken, naar Sinterklaas.

Gewoon lief

Twan boft maar met zo'n lief zusje!

Sint Maarten

Op 11 november was het zover: Twan zijn eerste Sint Maarten. We hadden in de week ervoor de liedjes geoefend en Twan leert verbluffend snel, want hij kon al twee liedjes redelijk meezingen. Ook het idee van Sint Maarten sprak hem erg aan, even een liedje zingen en dan snoep krijgen.

Na het eerste huis wilde hij al weer naar huis terug gaan om zijn snoepje op te eten. Maar na uitleg over dat hij bij elk huis kon gaan zingen om een snoepje te krijgen, kreeg hij echt de smaak te pakken. Het Sint Maartenliedje werd afgeraffeld, snoep werd in dank aanvaard en hup door naar het volgende huis. De "buit" was dan ook enorm. Buren: namens de kinderen veel dank!

Familie foto

Nadat je een kind adopteert uit China, moet je twee maal een zogenaamde progress rapportage schrijven. Hierin moet je ondermeer vermelden hoe het met je kind gaat en natuurlijk moeten er ook enkele foto's bijgevoegd worden, waaronder een foto van de hele familie.

Sander had al heel lang de wens om, zodra ons gezin compleet was, een speciale familiefoto te laten maken. Deze kan dan ook meteen mooi gebruikt worden voor de progress rapportage. Kort geleden was het dan zover:


Ik ben benieuwd wat ze er van vinden in China!

Vier jaar geleden

Vier jaar geleden werden Sander en ik voor het eerst ouders in Guangdong in China. Van een prachtig mooi en lief, maar ook bang meisje van 2 jaar en 4 maanden, van onze dochter Fee Fee. Ik zie alles nog zo voor me, het gebouw, het zaaltje waar we moesten wachten, de zenuwen die door ons lijf gierden en de opwinding toen we hoorden dat de kinderen er al waren. Reisgenoten hadden hun kind al gezien en ook wij gingen naar het zaaltje waar onze kinderen inderdaad al waren. Ik herkende Fee Fee meteen, geen twijfel mogelijk. We keken elkaar aan en ik had het idee dat ze ons ook herkende, wat zou kunnen omdat we een fotoboekje naar China hadden gestuurd. Maar wellicht voelde ze gewoon haarscherp aan dat er iets stond te gebeuren, iets wat haar leven voorgoed zou veranderen.

En wat is er al veel veranderd de afgelopen vier jaar. Fee Fee is van een afwachtend en bang meisje veranderd in een meisje dat steeds meer durft en onderneemt. Een paar dingen zijn ook niet veranderd, waaronder haar lieve karakter en haar mooie snoetje. Vaak vraag ik me af hoe haar Chinese moeder er uit zou zien. Het moet vast een knappe vrouw zijn. Konden we haar Chinese ouders maar laten weten dat het goed met haar gaat en dat we zoveel van haar houden.

Speciaal voor Pake

XXX

Fee Fee en Twan

Uitwaaien

Omdat het zaterdag zo stormde besloten we een strandwandeling te maken. Wat een wind, zeg! Twan vloog bijna weg. En zijn capuchon werd door de wind een soort puntmuts waardoor hij sprekend op een kaboutertje leek. Het zand waaide af en toe in zijn oogjes, dus hij had het ook nog eens zwaar. Maar hij vond het wel erg leuk, want hij heeft het er nu nog over.

3 jaar

Afgelopen donderdag werd onze Twanneman 3 jaar. Zijn eerste verjaardag thuis. We hebben een gezellige middag gehad in een klein gezelschap en dat was precies goed zo. Van Fee Fee kreeg hij een auto met hijskraan en die vond hij prachtig, hij begon helemaal over de grond te rollen. Hij was ook zo blij toen hij alle cadeautjes zag, het was gewoon ontroerend om te zien. Onze kleine man heeft o.m. een keuken gehad en is door zijn Pake en Oma en Tante voorzien van allerlei attributen. Hij kookt ons nu de oren van het hoofd en we krijgen om de haverklap een lekker hapje aangeboden.

's Middags werd er een enorm pakket bezorgd door de post. Het was een cadeau van onze lieve vrienden uit Friesland, Henk en Trijntje. We kennen Henk en Trijntje sinds onze eerste reis naar China. Zij kregen daar hun zoon Jun Yi en wij onze dochter Fee Fee. Jun Yi en Fee Fee hebben echt een heel bijzondere band. Zodra ze elkaar zien is het meteen goed. Ze kennen elkaar natuurlijk ook al langer dan dat wij onze kinderen kennen en dat merk je echt. Twan heeft nu Jun Yi zijn tractor gehad en hij is er heel erg blij mee. Dank jullie wel, Henk, Trijntje en Jun Yi!

We hebben een erg gezellige dag gehad en namens Twan heel erg bedankt voor alle cadeautjes!

Bijna jarig

Waar zou hij zo af en toe toch aan denken? Twan heeft in het bos lange tijd een beetje op een boomstronk gelegen.

Gaan zijn gedachten terug naar zijn tijd in China of zou ons kleine boefje aan aanstaande donderdag denken.....zijn allereerste verjaardag thuis. Drie jaar wordt ons kleine mannetje. En het concept verjaardag snapt hij al prima. Vanavond onder het eten (met grote glimlach op zijn gezicht): "Fee Fee niet cadeautje, papa niet cadeautje, mama niet cadeautje, Pan Yuan cadeautje". En na een tijdje "Pan Yuan auto bakje (aanhanger) caravan" Wat hij graag wil hebben is duidelijk. Nog een paar nachtjes slapen, Twan!

Een half jaar later

Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat wij onze zoon voor het eerst ontmoetten op het civil bureau in Nanning, Guangxi. Het was een warme dag en wat was het ontzettend onwerkelijk om dit nog een keer mee te mogen maken. Zo lang gewacht en nu was het dan ineens zo ver. Nu met zijn drietjes, met Fee Fee erbij. Drieeneenhalf jaar geleden zagen we haar voor het eerst, een bang meisje met een kaal hoofdje, maar zo lief en zo eigen. Meteen onze dochter. Nu werkte zij als grote ijsbreker, ze gaf hem zijn knuffeltje en probeerde met hem met een bal te spelen. Wat was ze lief voor hem.

Wat is er veel veranderd in zes maanden. Van een zeer druk, wild en vooral boos jongetje is Twan veranderd in een vrolijk, lief mannetje dat dol is spelen met zijn auto's en treinbaan, dat -in tegenstelling tot zijn zusje- graag meegaat boodschapjes doen en de hele dag liedjes zingt.

Zijn woordenschat is enorm, hij maakt al zinnen van 5 of 6 woorden en als we hem niet begrijpen gaat hij net zo lang door totdat we het wel begrijpen. Ook de macht van het woord "nee" is hem niet ontgaan, net zoals "zelf doen" of (als compromis) "samen doen".

En vooral dat laatste is het inderdaad, samen. We zijn in zes maanden tijd, een periode met ups en downs, samen een eenheid geworden. Het valt gewoon niet goed genoeg te beschrijven hoezeer we bij elkaar horen en hoe gewoon het af en toe aanvoelt, dat we een gezin van vier personen zijn. Wat voelen we ons toch bevoorrecht en gelukkig dat we de ouders mogen zijn van deze twee prachtige kinderen.

Rijkdom!

Lekker spelen!

Foto's van onze aankomst op Schiphol

Hierbij dan eindelijk wat foto's van onze aankomst op Schiphol, vandaag twee weken geleden. We willen graag van de gelegenheid gebruik maken om iedereen nogmaals heel hartelijk te danken voor dit warme welkom voor ons, maar vooral voor Twan! Wat hebben jullie er een werk van gemaakt met het spandoek, alle cadeautjes en ook door er te zijn vanuit bijvoorbeeld Sint Nyk en Velp, maar ook uit Hoofddorp, Amstelveen en Amsterdam! Hartstikke lief!

Hechting

Om onze zoon Twan een veilig thuis te kunnen geven, zouden we het fijn vinden als jullie dit bericht willen lezen.

Adoptie van een kindje is bijzonder, omdat er niet vanzelf een hechte band is tussen het kind en de ouder. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge band te laten groeien. Het kindje moet leren hechten en het moet leren eenkennig te worden. Niet alleen de adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen het kindje daarbij helpen.

In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kindje hadden en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd te hechten, maar voelden zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis en daarna mogelijk door pleegouders. Wanneer een kindje geen kans heeft gehad zich goed te hechten aan een verzorger, kan het heel moeilijk zijn goed te hechten aan de adoptieouders, doordat het kindje het vertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is; de adoptieouders zien er voor het kindje vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kindje gewend was. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles nieuw, vreemd en beangstigend. Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een hele logische en gezonde reaktie op het verlies dat ze hebben gehad. Toch moeten ook deze kindjes zich opnieuw gaan hechten.

Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan of onderhouden van relaties. Voorzover dat in ons bereik ligt, willen we dat natuurlijk voorkomen.

Om de hechting van Twan zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Gedurende deze periode willen wij er voortdurend voor hem zijn, laten merken dat hij altijd op ons kan rekenen, hem laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat hij zich bij ons veilig mag gaan voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid bezoek aan huis zoveel mogelijk willen beperken, hoe moeilijk dat ook voor jullie en ons is. Bellen, e-mailen etc. mag uiteraard altijd!!

Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Twan de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten etc. Jullie kunnen ons helpen hem te leren wie zijn ouders zijn door de eerste tijd zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat het beter is Twan niet aan te raken en hem niets zelf te geven. Mocht je hem toch iets willen geven, geef dat dan aan ons zodat wij het aan hem kunnen geven. Op deze manier moet Twan leren dat wij zijn ouders zijn en kunnen we een vertrouwensband opbouwen.

Wij begrijpen heel erg goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel heel erg belangrijk voor de toekomst van Twan. Vantevoren is niet te zeggen hoe lang dit alles zal duren. Dit hangt volledig van zijn ontwikkeling af. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. Wanneer de tijd van knuffelen is aangebroken laten we jullie dit uiteraard weten.

Weer naar school en aangifte doen

Vandaag is Fee Fee weer voor het eerst weer naar school gegaan. Na nog wat daagjes uitrusten was ze hier ook echt aan toe. Ze wilde graag weer spelen met haar vriendje Stan en dat heeft ze na school ook nog thuis gedaan. Op school heeft ze nog Chinese schriftjes uitgedeeld, met daarin speciale vakjes waarin de kinderen in China de Chinese karakters leren schrijven.

Even nog een opmerking voor Jun Yi: niet jaloers worden, je bent ook Fee Fee haar grote vriend en we hopen gauw weer bij jullie langs te komen!!

Twan was vanochtend, omdat Sander Feetje wegbracht, met mij alleen thuis en hij heeft wel 10 keer gevraagd waar papa was en ook waar Fee Fee was. Arme jongen, wat zou er door hem heen gaan. We weten dat er in het pleeggezin waarin hij zat in China steeds twee pleegkinderen zaten, naast hem nog een meisje dat al een tijdje geleden door een Amerikaans gezin geadopteerd is en daarna kwam er weer een nieuw pleegzusje. Wie weet wat hij dacht vanochtend! Groot was dan ook de vreugde toen Fee Fee 's middags ook weer thuis kwam.

Het was vanmiddag voor een groot gedeelte druilerig, pas aan het eind van de middag klaarde het wat op en hebben we nog even lekker buiten kunnen wandelen. Sinds Twan er is vindt Fee Fee het ineens reuze leuk om samen met hem in de tuin te spelen. Grappig om te zien hoe zij zich ontwikkelt door zijn komst. Aangezien Fee Fee Twan voornamelijk nog lastig vindt, waren we dan ook stomverbaasd om het volgende te aanschouwen:

Twan en Fee Fee samen op een fiets!! Wat een ontzettend leuk gezicht!! Twan was zelf bij haar achterop gekropen!!

Dinsdag hadden we een afspraak om Twan in te schrijven bij burgerzaken bij de gemeente Hoofddorp. Aangezien China al sinds enige tijd het Haags Adoptieverdrag geratificeerd heeft, is Twan al bij de adoptieprocedure in China (24 maart) direct onze zoon en dus Nederlander geworden. Groot was dan ook onze ergernis toen bleek dat de medewerker van burgerzaken hem onder zijn Chinese namen inschreef, omdat we nog een paar aktes gelegaliseerd vanuit China moeten krijgen, van de Nederlandse Ambassade aldaar. Ondanks een brief van de vice consul waarin die uitlegt dat Twan direct Nederlander is en dus ook andere namen heeft dan die op zijn Chinese paspoort vermeld staan. Er wordt wel beweerd dat China bureaucratisch is (ontken ik ook niet hoor, neem alleen al de manier waarop je aankopen in winkels moet afrekenen, zie een eerder bericht), maar dit slaat wel weer alles! Je volgt een Nederlandse procedure waarbij je je voortdurend houdt aan wat Nederland allemaal van je eist en verlangt en vervolgens noteert de betreffende medewerker van burgerzaken doodleuk zijn Chinese namen. Alleen omdat ze zo in zijn (Chinese) paspoort staan. Voor China heeft zijn paspoort uitsluitend de functie van uitreisdocument en voor hun is hij geen Chinees staatsburger meer. Dit houdt in dat onze zoon op dit moment eigenlijk statenloos is! Het zal (hopelijk) uiteindelijk allemaal wel goed komen, maar het irriteert ons wel enorm!

Weer thuis!

We zijn weer lekker thuis! Het was een hele lange dag vrijdag. Om circa 8.00 uur Chinese tijd opgestaan, omdat de koffers om 9.00 uur op de gang moesten staan. Om 10.30 uur zouden we vertrekken naar de luchthaven van Beijing. We besloten om op de kamer te ontbijten. Een prima beslissing omdat de kinderen dan nog wat rust hadden en konden spelen en omdat het ontbijt van het hotel toch niet je dat was.

De beveiliging op de luchthaven van Beijing was streng. Zelfs Twan ontkwam niet aan fouilleren!

Daarna nog even wat gegeten en nog wat laatste Yuans opgemaakt. Het vliegtuig zou om circa 14.30 uur vertrekken, maar had vertraging door een "traffic jam" (de woorden van de piloot). De vlucht was lang, heel erg lang. Twan heeft een uurtje geslapen en Fee Fee helemaal niet. Er kwam ook maar geen eind aan dat vliegen boven Siberie en de rest van Rusland. Hierdoor besef je maar weer hoe ver weg je eigenlijk was.

Bij aankomst op Schiphol bleek dat onze koffers als vracht waren ingechecked, dus daar moesten we helaas nog even op wachten. Maar toen we eenmaal alles hadden en de schuifdeuren door kwamen, wat een ontzettend warm welkom! Echt fantastisch! We werden opgewacht met spandoeken en ballonnen. En wat een mensen, speciaal voor ons! Twan zat helemaal te stuiteren in zijn buggy! Echt grandioos om zo thuis te komen. Dat heeft ons heel erg goed gedaan. We willen iedereen ook heel hartelijk bedanken voor alle cadeautjes en kaartjes. Heel erg lief!

Nadat Twan nog even lekker had kunnen rondrennen en wij even met iedereen hadden kunnen praten, zijn we naar huis gegaan. En ook daar het hele huis versierd en weer, net zoals bij Fee Fee, een prachtige taart met daarop de afbeelding van het aankomstkaartje. Liesbeth, heel erg bedankt daarvoor!!

Twan liep rond in huis alsof hij er al eerder was geweest. Wonderbaarlijk hoe makkelijk hij het opnam. Fee Fee was ook heel erg blij om weer thuis te zijn en te kunnen knuffelen met Pake en Oma en natuurlijk Juf Astrid.

Om een uur of tien 's avonds ( circa 5.00 uur 's ochtends Chinese tijd) begonnen we ons een beetje vreemd te voelen (understatement) en zijn we echt in slaap gestort. Helaas om circa 2.00 uur weer wakker (want 9.00 uur 's morgens in China), maar allebei toch nog wat kunnen slapen. Feetje en Twan hebben allebei redelijk goed geslapen.

Wat heerlijk om weer in je eigen huis te zijn en vooral in je eigen bed. Wat een weldaad na twee weken op een keihard matras gelegen te hebben! Ook heerlijk om nog lekker in je pyjama rond te kunnen hangen 's morgens. Twan vindt de katten heel erg eng. Hij springt zowat meteen in je been als hij er een ziet en geeft ons aanwijzingen hoe we zo snel mogelijk de kat naar buiten kunnen sturen of in ieder geval de kamer uit sturen waar hij zich bevindt. 's Middags hebben we lekker buiten een rondje gelopen. Fee Fee op haar fietsje en Twan op Fee haar oude duwfiets. Heerlijk om weer even lekker over de dijk richting de molen te kunnen lopen.

We zijn blij om weer thuis te zijn, maar het voelt ook vreemd om weer thuis te zijn, want wat is de tijd omgevlogen! We hebben het heerlijk gehad in China en voelen ons zeer bevoorrecht dat we de ouders mogen zijn van twee prachtige kinderen uit China.

Laatste dag in Beijing

Onze laatste echte dag in Beijing! Wat is de tijd omgevolgen, maar ook lekker om straks weer thuis te zijn. Twan gaat nog denken dat het normaal is om elke dag uit eten te gaan.

Vanochtend (na het excuus fruit) lekker op de kamer gebleven zodat de kinderen samen konden spelen. Om 16.00 uur moesten we in de lobby zijn om Twan zijn paspoort in ontvangst te nemen, dus we hebben tussendoor een uitstapje gezocht dat niet te lang zou duren of te ver zou zijn. Het werd de Lama tempel. Echt prachtig mooi, met steeds groter wordende tempels met daarin steeds grotere Buddha's. De grootste is 26 meter hoog en uit een boomstronk (sandalwood) gemaakt. Overal staken mensen wierrook aan of legden geschenken bij de Buddha's neer (fruit of stokjes wierrook). We hebben voor thuis een soort hanger gekocht die ons gezin geluk moet brengen. Dit leek ons wel een erg mooi idee.

Twan en Fee Fee worden steeds meer broer en zus, met af en toe huilpartijen, maar ook heel lief samen hand in hand rennen en zelfs een beetje samen spelen. Twan probeert Fee Fee echt in alles na te doen. Valt zij per ongeluk, dan laat hij zich ook vallen omdat hij denkt dat het zo hoort.

Vanavond hebben we gegeten in een zeer koud restaurant waarvan we het vermoeden hadden dat ze Mao's favoriete gerechten serveerden. Midden in het restaurant stond namelijk een groot gouden standbeeld van hem. De gerechten waren echt anders dan die we tot nog toe hebben gegeten, pittiger, aparter en prachtig geserveerd.

Morgenochtend moeten we al om 9.00 uur de bagage buiten zetten en om 10.30 uur vertrekken we naar het vliegveld. Het wordt een lange dag, want het vliegtuig vertrekt pas om 14.30 uur. Als we in Nederland aankomen is het voor ons midden in de nacht. We hopen dat de kinderen (en wij ook) nog af en toe wat kunnen slapen.

We willen iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes, mailtjes, smsjes en telefoontjes. We hebben het heel erg gewaardeerd!

We kijken terug op een prachtige reis en voelen ons enorm bevoorrecht dat wij de ouders mogen zijn van twee prachtige kinderen uit China. Iedereen met een kind uit China kent het gezegde van de Rode Draad: de Rode Draad is de onzichtbare band die mensen, ook al kennen ze elkaar niet, met elkaar verbindt. De draad kan rekken en strekken maar zal nooit breken, arm en rijk, jong en oud, voorgoed aan elkaar verbonden.

Idiote Chinezen vervolg

Het kan altijd nog erger! We hoorden vanochtend dat reisgenoten Jan Kees en Inge om half zeven 's ochtends(!!) moesten verhuizen. Zie ook hun reactie op mijn vorige bericht. Dan toch maar liever 's avonds. Maar de Chinezen hebben het wel begrepen, want vanochtend werd er op de deur geklopt en werd er fruit voor ons bezorgd. Daar had Sander nog even een lekker klusje aan.

Ook zat er een briefje bij:

Dear Mr (en ik dan??!!)

Because of engineering problems, cause you changed rooms, we apologize of this, a country hotel special gift, thank you for you understanding and cooperation, you are welcome to visit comfore suites Beijing hotel again.

Nou, dat zullen we nog wel zien, maar we waarderen het gebaar.