Een half jaar later

Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat wij onze zoon voor het eerst ontmoetten op het civil bureau in Nanning, Guangxi. Het was een warme dag en wat was het ontzettend onwerkelijk om dit nog een keer mee te mogen maken. Zo lang gewacht en nu was het dan ineens zo ver. Nu met zijn drietjes, met Fee Fee erbij. Drieeneenhalf jaar geleden zagen we haar voor het eerst, een bang meisje met een kaal hoofdje, maar zo lief en zo eigen. Meteen onze dochter. Nu werkte zij als grote ijsbreker, ze gaf hem zijn knuffeltje en probeerde met hem met een bal te spelen. Wat was ze lief voor hem.

Wat is er veel veranderd in zes maanden. Van een zeer druk, wild en vooral boos jongetje is Twan veranderd in een vrolijk, lief mannetje dat dol is spelen met zijn auto's en treinbaan, dat -in tegenstelling tot zijn zusje- graag meegaat boodschapjes doen en de hele dag liedjes zingt.

Zijn woordenschat is enorm, hij maakt al zinnen van 5 of 6 woorden en als we hem niet begrijpen gaat hij net zo lang door totdat we het wel begrijpen. Ook de macht van het woord "nee" is hem niet ontgaan, net zoals "zelf doen" of (als compromis) "samen doen".

En vooral dat laatste is het inderdaad, samen. We zijn in zes maanden tijd, een periode met ups en downs, samen een eenheid geworden. Het valt gewoon niet goed genoeg te beschrijven hoezeer we bij elkaar horen en hoe gewoon het af en toe aanvoelt, dat we een gezin van vier personen zijn. Wat voelen we ons toch bevoorrecht en gelukkig dat we de ouders mogen zijn van deze twee prachtige kinderen.