Hechting

Om onze zoon Twan een veilig thuis te kunnen geven, zouden we het fijn vinden als jullie dit bericht willen lezen.

Adoptie van een kindje is bijzonder, omdat er niet vanzelf een hechte band is tussen het kind en de ouder. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge band te laten groeien. Het kindje moet leren hechten en het moet leren eenkennig te worden. Niet alleen de adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen het kindje daarbij helpen.

In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kindje hadden en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd te hechten, maar voelden zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis en daarna mogelijk door pleegouders. Wanneer een kindje geen kans heeft gehad zich goed te hechten aan een verzorger, kan het heel moeilijk zijn goed te hechten aan de adoptieouders, doordat het kindje het vertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is; de adoptieouders zien er voor het kindje vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kindje gewend was. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles nieuw, vreemd en beangstigend. Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een hele logische en gezonde reaktie op het verlies dat ze hebben gehad. Toch moeten ook deze kindjes zich opnieuw gaan hechten.

Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan of onderhouden van relaties. Voorzover dat in ons bereik ligt, willen we dat natuurlijk voorkomen.

Om de hechting van Twan zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Gedurende deze periode willen wij er voortdurend voor hem zijn, laten merken dat hij altijd op ons kan rekenen, hem laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat hij zich bij ons veilig mag gaan voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid bezoek aan huis zoveel mogelijk willen beperken, hoe moeilijk dat ook voor jullie en ons is. Bellen, e-mailen etc. mag uiteraard altijd!!

Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Twan de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten etc. Jullie kunnen ons helpen hem te leren wie zijn ouders zijn door de eerste tijd zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat het beter is Twan niet aan te raken en hem niets zelf te geven. Mocht je hem toch iets willen geven, geef dat dan aan ons zodat wij het aan hem kunnen geven. Op deze manier moet Twan leren dat wij zijn ouders zijn en kunnen we een vertrouwensband opbouwen.

Wij begrijpen heel erg goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel heel erg belangrijk voor de toekomst van Twan. Vantevoren is niet te zeggen hoe lang dit alles zal duren. Dit hangt volledig van zijn ontwikkeling af. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. Wanneer de tijd van knuffelen is aangebroken laten we jullie dit uiteraard weten.