Lekker spelen!

Foto's van onze aankomst op Schiphol

Hierbij dan eindelijk wat foto's van onze aankomst op Schiphol, vandaag twee weken geleden. We willen graag van de gelegenheid gebruik maken om iedereen nogmaals heel hartelijk te danken voor dit warme welkom voor ons, maar vooral voor Twan! Wat hebben jullie er een werk van gemaakt met het spandoek, alle cadeautjes en ook door er te zijn vanuit bijvoorbeeld Sint Nyk en Velp, maar ook uit Hoofddorp, Amstelveen en Amsterdam! Hartstikke lief!

Hechting

Om onze zoon Twan een veilig thuis te kunnen geven, zouden we het fijn vinden als jullie dit bericht willen lezen.

Adoptie van een kindje is bijzonder, omdat er niet vanzelf een hechte band is tussen het kind en de ouder. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge band te laten groeien. Het kindje moet leren hechten en het moet leren eenkennig te worden. Niet alleen de adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen het kindje daarbij helpen.

In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kindje hadden en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd te hechten, maar voelden zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis en daarna mogelijk door pleegouders. Wanneer een kindje geen kans heeft gehad zich goed te hechten aan een verzorger, kan het heel moeilijk zijn goed te hechten aan de adoptieouders, doordat het kindje het vertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is; de adoptieouders zien er voor het kindje vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kindje gewend was. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles nieuw, vreemd en beangstigend. Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een hele logische en gezonde reaktie op het verlies dat ze hebben gehad. Toch moeten ook deze kindjes zich opnieuw gaan hechten.

Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan of onderhouden van relaties. Voorzover dat in ons bereik ligt, willen we dat natuurlijk voorkomen.

Om de hechting van Twan zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Gedurende deze periode willen wij er voortdurend voor hem zijn, laten merken dat hij altijd op ons kan rekenen, hem laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat hij zich bij ons veilig mag gaan voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid bezoek aan huis zoveel mogelijk willen beperken, hoe moeilijk dat ook voor jullie en ons is. Bellen, e-mailen etc. mag uiteraard altijd!!

Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Twan de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten etc. Jullie kunnen ons helpen hem te leren wie zijn ouders zijn door de eerste tijd zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat het beter is Twan niet aan te raken en hem niets zelf te geven. Mocht je hem toch iets willen geven, geef dat dan aan ons zodat wij het aan hem kunnen geven. Op deze manier moet Twan leren dat wij zijn ouders zijn en kunnen we een vertrouwensband opbouwen.

Wij begrijpen heel erg goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel heel erg belangrijk voor de toekomst van Twan. Vantevoren is niet te zeggen hoe lang dit alles zal duren. Dit hangt volledig van zijn ontwikkeling af. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. Wanneer de tijd van knuffelen is aangebroken laten we jullie dit uiteraard weten.

Weer naar school en aangifte doen

Vandaag is Fee Fee weer voor het eerst weer naar school gegaan. Na nog wat daagjes uitrusten was ze hier ook echt aan toe. Ze wilde graag weer spelen met haar vriendje Stan en dat heeft ze na school ook nog thuis gedaan. Op school heeft ze nog Chinese schriftjes uitgedeeld, met daarin speciale vakjes waarin de kinderen in China de Chinese karakters leren schrijven.

Even nog een opmerking voor Jun Yi: niet jaloers worden, je bent ook Fee Fee haar grote vriend en we hopen gauw weer bij jullie langs te komen!!

Twan was vanochtend, omdat Sander Feetje wegbracht, met mij alleen thuis en hij heeft wel 10 keer gevraagd waar papa was en ook waar Fee Fee was. Arme jongen, wat zou er door hem heen gaan. We weten dat er in het pleeggezin waarin hij zat in China steeds twee pleegkinderen zaten, naast hem nog een meisje dat al een tijdje geleden door een Amerikaans gezin geadopteerd is en daarna kwam er weer een nieuw pleegzusje. Wie weet wat hij dacht vanochtend! Groot was dan ook de vreugde toen Fee Fee 's middags ook weer thuis kwam.

Het was vanmiddag voor een groot gedeelte druilerig, pas aan het eind van de middag klaarde het wat op en hebben we nog even lekker buiten kunnen wandelen. Sinds Twan er is vindt Fee Fee het ineens reuze leuk om samen met hem in de tuin te spelen. Grappig om te zien hoe zij zich ontwikkelt door zijn komst. Aangezien Fee Fee Twan voornamelijk nog lastig vindt, waren we dan ook stomverbaasd om het volgende te aanschouwen:

Twan en Fee Fee samen op een fiets!! Wat een ontzettend leuk gezicht!! Twan was zelf bij haar achterop gekropen!!

Dinsdag hadden we een afspraak om Twan in te schrijven bij burgerzaken bij de gemeente Hoofddorp. Aangezien China al sinds enige tijd het Haags Adoptieverdrag geratificeerd heeft, is Twan al bij de adoptieprocedure in China (24 maart) direct onze zoon en dus Nederlander geworden. Groot was dan ook onze ergernis toen bleek dat de medewerker van burgerzaken hem onder zijn Chinese namen inschreef, omdat we nog een paar aktes gelegaliseerd vanuit China moeten krijgen, van de Nederlandse Ambassade aldaar. Ondanks een brief van de vice consul waarin die uitlegt dat Twan direct Nederlander is en dus ook andere namen heeft dan die op zijn Chinese paspoort vermeld staan. Er wordt wel beweerd dat China bureaucratisch is (ontken ik ook niet hoor, neem alleen al de manier waarop je aankopen in winkels moet afrekenen, zie een eerder bericht), maar dit slaat wel weer alles! Je volgt een Nederlandse procedure waarbij je je voortdurend houdt aan wat Nederland allemaal van je eist en verlangt en vervolgens noteert de betreffende medewerker van burgerzaken doodleuk zijn Chinese namen. Alleen omdat ze zo in zijn (Chinese) paspoort staan. Voor China heeft zijn paspoort uitsluitend de functie van uitreisdocument en voor hun is hij geen Chinees staatsburger meer. Dit houdt in dat onze zoon op dit moment eigenlijk statenloos is! Het zal (hopelijk) uiteindelijk allemaal wel goed komen, maar het irriteert ons wel enorm!

Weer thuis!

We zijn weer lekker thuis! Het was een hele lange dag vrijdag. Om circa 8.00 uur Chinese tijd opgestaan, omdat de koffers om 9.00 uur op de gang moesten staan. Om 10.30 uur zouden we vertrekken naar de luchthaven van Beijing. We besloten om op de kamer te ontbijten. Een prima beslissing omdat de kinderen dan nog wat rust hadden en konden spelen en omdat het ontbijt van het hotel toch niet je dat was.

De beveiliging op de luchthaven van Beijing was streng. Zelfs Twan ontkwam niet aan fouilleren!

Daarna nog even wat gegeten en nog wat laatste Yuans opgemaakt. Het vliegtuig zou om circa 14.30 uur vertrekken, maar had vertraging door een "traffic jam" (de woorden van de piloot). De vlucht was lang, heel erg lang. Twan heeft een uurtje geslapen en Fee Fee helemaal niet. Er kwam ook maar geen eind aan dat vliegen boven Siberie en de rest van Rusland. Hierdoor besef je maar weer hoe ver weg je eigenlijk was.

Bij aankomst op Schiphol bleek dat onze koffers als vracht waren ingechecked, dus daar moesten we helaas nog even op wachten. Maar toen we eenmaal alles hadden en de schuifdeuren door kwamen, wat een ontzettend warm welkom! Echt fantastisch! We werden opgewacht met spandoeken en ballonnen. En wat een mensen, speciaal voor ons! Twan zat helemaal te stuiteren in zijn buggy! Echt grandioos om zo thuis te komen. Dat heeft ons heel erg goed gedaan. We willen iedereen ook heel hartelijk bedanken voor alle cadeautjes en kaartjes. Heel erg lief!

Nadat Twan nog even lekker had kunnen rondrennen en wij even met iedereen hadden kunnen praten, zijn we naar huis gegaan. En ook daar het hele huis versierd en weer, net zoals bij Fee Fee, een prachtige taart met daarop de afbeelding van het aankomstkaartje. Liesbeth, heel erg bedankt daarvoor!!

Twan liep rond in huis alsof hij er al eerder was geweest. Wonderbaarlijk hoe makkelijk hij het opnam. Fee Fee was ook heel erg blij om weer thuis te zijn en te kunnen knuffelen met Pake en Oma en natuurlijk Juf Astrid.

Om een uur of tien 's avonds ( circa 5.00 uur 's ochtends Chinese tijd) begonnen we ons een beetje vreemd te voelen (understatement) en zijn we echt in slaap gestort. Helaas om circa 2.00 uur weer wakker (want 9.00 uur 's morgens in China), maar allebei toch nog wat kunnen slapen. Feetje en Twan hebben allebei redelijk goed geslapen.

Wat heerlijk om weer in je eigen huis te zijn en vooral in je eigen bed. Wat een weldaad na twee weken op een keihard matras gelegen te hebben! Ook heerlijk om nog lekker in je pyjama rond te kunnen hangen 's morgens. Twan vindt de katten heel erg eng. Hij springt zowat meteen in je been als hij er een ziet en geeft ons aanwijzingen hoe we zo snel mogelijk de kat naar buiten kunnen sturen of in ieder geval de kamer uit sturen waar hij zich bevindt. 's Middags hebben we lekker buiten een rondje gelopen. Fee Fee op haar fietsje en Twan op Fee haar oude duwfiets. Heerlijk om weer even lekker over de dijk richting de molen te kunnen lopen.

We zijn blij om weer thuis te zijn, maar het voelt ook vreemd om weer thuis te zijn, want wat is de tijd omgevlogen! We hebben het heerlijk gehad in China en voelen ons zeer bevoorrecht dat we de ouders mogen zijn van twee prachtige kinderen uit China.

Laatste dag in Beijing

Onze laatste echte dag in Beijing! Wat is de tijd omgevolgen, maar ook lekker om straks weer thuis te zijn. Twan gaat nog denken dat het normaal is om elke dag uit eten te gaan.

Vanochtend (na het excuus fruit) lekker op de kamer gebleven zodat de kinderen samen konden spelen. Om 16.00 uur moesten we in de lobby zijn om Twan zijn paspoort in ontvangst te nemen, dus we hebben tussendoor een uitstapje gezocht dat niet te lang zou duren of te ver zou zijn. Het werd de Lama tempel. Echt prachtig mooi, met steeds groter wordende tempels met daarin steeds grotere Buddha's. De grootste is 26 meter hoog en uit een boomstronk (sandalwood) gemaakt. Overal staken mensen wierrook aan of legden geschenken bij de Buddha's neer (fruit of stokjes wierrook). We hebben voor thuis een soort hanger gekocht die ons gezin geluk moet brengen. Dit leek ons wel een erg mooi idee.

Twan en Fee Fee worden steeds meer broer en zus, met af en toe huilpartijen, maar ook heel lief samen hand in hand rennen en zelfs een beetje samen spelen. Twan probeert Fee Fee echt in alles na te doen. Valt zij per ongeluk, dan laat hij zich ook vallen omdat hij denkt dat het zo hoort.

Vanavond hebben we gegeten in een zeer koud restaurant waarvan we het vermoeden hadden dat ze Mao's favoriete gerechten serveerden. Midden in het restaurant stond namelijk een groot gouden standbeeld van hem. De gerechten waren echt anders dan die we tot nog toe hebben gegeten, pittiger, aparter en prachtig geserveerd.

Morgenochtend moeten we al om 9.00 uur de bagage buiten zetten en om 10.30 uur vertrekken we naar het vliegveld. Het wordt een lange dag, want het vliegtuig vertrekt pas om 14.30 uur. Als we in Nederland aankomen is het voor ons midden in de nacht. We hopen dat de kinderen (en wij ook) nog af en toe wat kunnen slapen.

We willen iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes, mailtjes, smsjes en telefoontjes. We hebben het heel erg gewaardeerd!

We kijken terug op een prachtige reis en voelen ons enorm bevoorrecht dat wij de ouders mogen zijn van twee prachtige kinderen uit China. Iedereen met een kind uit China kent het gezegde van de Rode Draad: de Rode Draad is de onzichtbare band die mensen, ook al kennen ze elkaar niet, met elkaar verbindt. De draad kan rekken en strekken maar zal nooit breken, arm en rijk, jong en oud, voorgoed aan elkaar verbonden.

Idiote Chinezen vervolg

Het kan altijd nog erger! We hoorden vanochtend dat reisgenoten Jan Kees en Inge om half zeven 's ochtends(!!) moesten verhuizen. Zie ook hun reactie op mijn vorige bericht. Dan toch maar liever 's avonds. Maar de Chinezen hebben het wel begrepen, want vanochtend werd er op de deur geklopt en werd er fruit voor ons bezorgd. Daar had Sander nog even een lekker klusje aan.

Ook zat er een briefje bij:

Dear Mr (en ik dan??!!)

Because of engineering problems, cause you changed rooms, we apologize of this, a country hotel special gift, thank you for you understanding and cooperation, you are welcome to visit comfore suites Beijing hotel again.

Nou, dat zullen we nog wel zien, maar we waarderen het gebaar.

Idiote Chinezen

Vanavond hadden we het voornemen om lekker vroeg naar bed te gaan. We zijn allemaal moe van ons bezoek aan de Chineze Muur, dus bijtijds naar ons restaurantje om te eten. Om 19.30 uur komen we aan in het hotel en kregen te horen dat we per direct van kamer moeten wisselen omdat in toren B (het hotel bestaat uit 2 torens en wij zitten dus in B) het water voor een week (!!) wordt afgesloten, omdat het water op is ??!! Stelletje idiote Chinezen! Dus wij met twee moeie kinderen naar de kamer alles inpakken. Wat een waardeloze timing!! Alles meteen inpakken en natuurlijk lagen overal spullen en speelgoed. Echt niet leuk.

In de nieuwe kamer was geen bed voor Fee Fee, terwijl we daar wel voor betalen en moest ze maar op de bank slapen. Nou, toen werd ik echt woest. De medewerker van het hotel heb ik meegenomen naar onze oude kamer om haar bed op te halen (kon ingeklapt worden), maar dat kon zogenaamd niet. Na een zeer boos telefoontje van mijn kant naar de receptie kon het dus wel. Waarschijnlijk is deze gang van zaken voor Chinezen heel normaal, maar wij zijn "not amused" en zullen ook Kind en Toekomst hierover inlichten.

Twan begreep er ook helemaal niets van. Zijn nieuwe moeder (met stoom uit haar oren) verdween ineens met een Chineze meneer, ineens naar een andere kamer, alle spullen in zijn bedje gegooid etc. Arme jongen! Hij was echt erg lief en heeft een tijdje hand in hand met Fee Fee gestaan. Fee Fee was ook zijn heldin, want die vond gelukkig zijn ambulance auto (die hij van Henk en Trijntje heeft gehad). Wat zijn het toch een lieve kinderen!

Gelukkig slapen Twan en Fee nu en wij gaan nu ook lekker naar bed.

Bezoek aan de Chinese Muur

Vanochtend werden we gewekt door parade muziek. Het bleek dat ze tegenover het hotel aan het oefenen waren met circa 8 man. Waarvoor? We hebben geen idee. Maar het klonk wel heel erg Chinees.

Na het ontbijt vertrokken we naar de Chinese Muur, naar Mutianyu. Dit is een ander gedeelte dan waar we verleden keer met Fee Fee zijn geweest. Voordat je ook maar iets ziet van de muur, voert een pad je langs allerlei toeristische winkeltjes omhoog. Hmm, daar was op de terugweg geen ontkomen aan! We gingen met de kabelbaan omhoog. Fee Fee en ik hebben samen een stuk gelopen op de muur, terwijl Sander met Twan beneden bleef. Daarna zijn zij samen omhoog gegaan. We hadden prachtig weer, dus konden ver zien. Toch lag er nog aan een kant van de muur sneeuw! En dat terwijl het echt heerlijk weer was. Twan is toch echt af en toe een kleine baby. Hij heeft diverse keren namelijk het pleintje beneden op zijn knietjes overgekropen, in plaats van te lopen.

Op de terugweg hebben we ons letterlijk een weg door de opdringerige verkopers moeten banen ("only one dollar, sir", "look here t-shirts" "remember me sir" etc. etc. ). Fee Fee heeft een mooie medaille met haar naam erop gekregen voor uiteindelijk Y30 (eerste bod was Y180). Daarna heeft Sander nog even stevig onderhandeld over een paar t-shirts en heb ik nog wat andere souvenirs gekocht. Volgens Sander voor te veel geld, maar ik ben dan ook niet zo goed in het onderhandelen als hij ("sir, you're killing me" ). Daarna gegeten bij een Chinees restaurant dat eruit zag als een soort tuincentrum.

Op de hotelkamer moesten Fee Fee en vooral Twan echt even uitrazen. Het viel weer niet mee voor Twan om ruim een uur in de bus te zitten. Straks nog even een wandelingetje in de omgeving maken. Het is hier nu n.l. pas 16.30 uur.