Twee jaar geleden

Vandaag precies twee jaar geleden zagen we Twan voor het eerst in een soort vergaderzaal in Nanning in Guangxi, China. De tocht per bus van het hotel naar deze locatie was kort en ik herinner me nog goed hoe Fee Fee van ons, Sander en mij, een foto maakte voor de ingang van het gebouw. Dappere lieve meid waarvoor, net als voor Twan en voor ons, over een klein half uurtje het leven totaal zou veranderen. Terwijl we moesten wachtten in het zaaltje, zag ik al een glimps van Twan in het zaaltje tegenover de onze. Hij rende voorbij. Samen met vier andere stellen wachtten we ongeduldig de speech af die gehouden werd door een vertegenwoordigster van het kindertehuis.


Twan werd als laatste aan ons overhandigd en was het enige kind dat niet huilde. Fee Fee overhandigde hem zijn knuffelhondje en Twan bekeek alles, uiteraard enigszins gereserveerd, maar ook belangstellend.
De tijd die hierna volgde was mooi, maar ook heftig. Twan was wild en ongecontroleerd. Logisch gezien wat hij allemaal meemaakte, maar ook lastig voor Fee Fee, die ineens ook onze aandacht moest delen, en voor onszelf omdat we Twan nog niet kenden.
 
Inmiddels is het niet meer voor te stellen dat Twan er ooit niet was. Het drukke gedrag heeft hij nog steeds, dit hoort gewoon bij hem, maar hij is steeds liever en zorgzamer geworden, met uiteraard af en toe ook nog de nodige kattekwaad trekjes. Hij spreekt Nederlands alsof hij nooit ergens anders heeft gewoond en zijn gevoel voor humor is groot.
 
Lieve Twan, wat zijn we blij met jou! We hopen dat je uitgroeit tot de fantastische lieve jongen die in jou zit. We zijn geweldig trots op je, net zoals op Fee Fee. Onze lieve, dappere kinderen uit China!