Twee jaar geleden

Vandaag precies twee jaar geleden zagen we Twan voor het eerst in een soort vergaderzaal in Nanning in Guangxi, China. De tocht per bus van het hotel naar deze locatie was kort en ik herinner me nog goed hoe Fee Fee van ons, Sander en mij, een foto maakte voor de ingang van het gebouw. Dappere lieve meid waarvoor, net als voor Twan en voor ons, over een klein half uurtje het leven totaal zou veranderen. Terwijl we moesten wachtten in het zaaltje, zag ik al een glimps van Twan in het zaaltje tegenover de onze. Hij rende voorbij. Samen met vier andere stellen wachtten we ongeduldig de speech af die gehouden werd door een vertegenwoordigster van het kindertehuis.


Twan werd als laatste aan ons overhandigd en was het enige kind dat niet huilde. Fee Fee overhandigde hem zijn knuffelhondje en Twan bekeek alles, uiteraard enigszins gereserveerd, maar ook belangstellend.
De tijd die hierna volgde was mooi, maar ook heftig. Twan was wild en ongecontroleerd. Logisch gezien wat hij allemaal meemaakte, maar ook lastig voor Fee Fee, die ineens ook onze aandacht moest delen, en voor onszelf omdat we Twan nog niet kenden.
 
Inmiddels is het niet meer voor te stellen dat Twan er ooit niet was. Het drukke gedrag heeft hij nog steeds, dit hoort gewoon bij hem, maar hij is steeds liever en zorgzamer geworden, met uiteraard af en toe ook nog de nodige kattekwaad trekjes. Hij spreekt Nederlands alsof hij nooit ergens anders heeft gewoond en zijn gevoel voor humor is groot.
 
Lieve Twan, wat zijn we blij met jou! We hopen dat je uitgroeit tot de fantastische lieve jongen die in jou zit. We zijn geweldig trots op je, net zoals op Fee Fee. Onze lieve, dappere kinderen uit China!

Met sprongen vooruit!

Tjonge, wat gaat Twan ineens met sprongen vooruit. Qua Nederlandse taal kon hij er al wat van, hij kletst je de oren van het hoofd zodra hij wakker wordt en als je niet luistert blijft hij net zolang volhouden totdat je wel luistert, goedschiks of kwaadschiks : ) Zijn stemvolume (wat al niet bepaald zacht is) wordt gewoon steeds harder net zo lang totdat je wel luistert (alsof je dan nog keuze hebt om iets anders te doen....). Maar je krijgt dan wel altijd een prachtige volzin met veel, naar mijn idee, toch best lastige woorden en allemaal goed gebruikt. Tot zijn eerste woorden behoorden bijvoorbeeld betonmixer, oplegger en dergelijke. En dat stamt inmiddels van bijna twee jaar geleden, dus je kunt je een voorstelling maken van de terechtwijzingen die wij inmiddels van hem krijgen ("nee, mama, dat is een dorsmaaier en geen combine!"e.d.)

En nu: vanochtend had Twan besloten om zich zelf ineens, en voor het eerst, aan te kleden! Zelf zijn luier af gedaan, onderboek aan, lange broek, shirt en sokken! Nou ja zeg! Wat ontzettend knap van hem. En sinds halverwege verleden week durft hij ineens te fietsen. Hij vond fietsen altijd maar eng, hij wilde alleen maar op zijn loopfiets en nu fietst hij alsof hij nooit anders heeft gedaan.

En als klap op de vuurpijl gaat hij ook ineens echt tekenen. Niet meer het driftige krassen wat hij alleen maar kon (met dan wel vaak allemaal toevoegingen dat al dat blauwe gekras politie was en het rode vuur en zo), maar echt afbeeldingen. Een krokodil en auto's natuurlijk!