Een jaar later

Een jaar geleden zagen we Twan voor het eerst in een warm civilbureau in Nanning, Guangxi. Een ongeleid projectiel dat alle kanten uit rende, met alles gooide, sloeg, eten uitspuugde en dus vooral niet goed wist wat hem allemaal overkwam. Heel logisch natuurlijk als je ruim twee jaar bij hetzelfde pleeggezin hebt gewoond en ineens, na een treinreis van ruim 5 uur, overhandigd wordt aan vreemde mensen die je niet kent, die niet begrijpen wat je zegt en bedoelt en die een klein meisje bij zich hebben die qua uiterlijk wel heel erg op je lijkt, maar ook al niet je taal spreekt. In de daaropvolgende twee weken wordt je overal mee naar toe genomen, maak je twee reizen met het vliegtuig en krijg je het idee dat je voortaan in een hotelkamer moet wonen (alhoewel je natuurlijk niet weet dat het een hotel is) en elke avond moet eten in een restaurant.



tekening van Fee Fee gemaakt vlak voordat we Twan gingen ophalen

En wat een wonder kan zich toch weer binnen een jaar voltrekken. Twan wordt steeds liever, is zeer bedreven in het uitdelen van handkusjes, zoekt je op in spannende situaties, laat het duidelijk merken als hij het ergens niet mee eens is, maar zegt inmiddels ook "sorry mama", als hij tijdens het eten de inhoud van zijn bord in de rondte gooit.

De inburgering van Twan is inmiddels wel compleet; het Nederlands heeft hij ruimschoots onder de knie getuige zijn opmerking van vanavond. Fee Fee werd na het douchen ingesmeerd met bodylotion waarop Twan uitriep " he, dat lijkt wel smeerkaas!".